Miło nam poinformować, że obchodom Tygodnia Kreatywności (Europejskie Miasto Nauki Katowice 2024) będzie towarzyszyć wystawa „Sztuka Ewolucyjna”, której autorką jest prof. dr hab. Ewa Boryczka. Ekspozycję prac będzie można oglądać w holu głównym CINiB-y do 19 października br. Zapraszamy!
Sztuka Ewolucyjna:
Począwszy od początku XX wieku w szerszym kontekście modernizmu, wiele awangardowych dzieł sztuki porzuciło przedstawianie obiektów opierających się na tradycyjnych zasadach perspektywy i zamiast tego wybrało rewolucyjny, abstrakcyjny punkt widzenia. Ruch artystyczny kubizmu, spopularyzowany przez wpływowych artystów, w tym Pabla Picassa, zaproponował, aby obiekty były analizowane przez artystę, rozbijane i ponownie składane w abstrakcyjną formę składającą się z geometrycznych przedstawień. To naturalnie rozwinęło się w abstrakcję geometryczną, w której pionierzy abstrakcji, tacy jak Wasilij Kandinsky i Piet Mondrian, przedstawiali świat za pomocą skomponowanych prymitywów, które są albo czysto geometryczne, albo elementarne. Wpływ ten na dzieła sztuki jest dalekosiężny: użycie prostej geometrii można postrzegać jako jeden ze stylów ekspresjonizmu abstrakcyjnego, w którym artyści wyrażali swoje podświadome lub impulsywne uczucia. Pomogło to również ukształtować minimalistyczną sztukę i minimalistyczną architekturę, w których wszystko jest zredukowane do podstawowej jakości, czyli aby osiągnąć prostotę absolutną.
Idea sztuki minimalistycznej była również badana w sztuce komputerowej, której korzenie sięgają sztuki matematycznej. Schmidhuber zaproponował w latach 90. formę sztuki, zwaną sztuką o niskiej złożoności, jako sztukę minimalną w erze komputerów, która próbuje przedstawić istotę obiektu, wykorzystując idee złożoności algorytmicznej. Podobnie, sztuka algorytmiczna zaproponowała generowanie sztuki przy użyciu algorytmu zaprojektowanego przez artystę. W szerokim sensie można powiedzieć, że sztuka algorytmiczna obejmuje algorytm genetyczny (ewolucyjny), w którym artysta określa zasady rządzące iteracyjną ewolucją obrazów, które są popularną metodą stosowaną do przybliżania obrazów za pomocą prostych kształtów, często tworzących abstrakcyjny styl sztuki. Jako jeden z przykładów zaproponowano podstawowy algorytm genetyczny wykorzystujący ewolucję do reprezentowania docelowego obrazu za pomocą półprzezroczystych, nakładających się trójkątów. Podejście to zyskało popularność na przestrzeni lat wśród społeczności kreatywnego kodowania, co zaowocowało szeregiem wyrafinowanych rozszerzeń czy modyfikacji.
Sztuka ewolucyjna to gałąź sztuki generatywnej, która jest automatycznie generowana przez obliczenia ewolucyjne. Obliczenia ewolucyjne mogą być wykorzystywane do tworzenia różnych dzieł sztuki, w tym dzieł 2D, 3D, muzyki i animacji. Algorytmy typu genotypowo- fenotypowego, takie jak algorytmy genetyczne i wiele algorytmów ewolucji inspirowanych naturą, są szeroko stosowane do tworzenia sztuki ewolucyjnej. Metodom sztucznej inteligencji nie jest łatwo automatycznie generować dzieła sztuki ze znaczącym poczuciem estetycznym, ponieważ pojęcie estetyki jest subiektywne i trudne do zmierzenia. W tym przypadku ludzie zaproponowali pewne estetyczne metody pomiaru, aby kierować pracami takich algorytmów, które powinny osiągnąć określony cel. Podejścia do sztuki ewolucyjnej można podzielić na dwie kategorie: metody oparte na osobnikach/agentach i metody oparte na pikselach. Większość podejść opiera się na osobnikach/agentach.
Niektóre z tych podejść projektują pewną liczbę agentów, których zwykle jest niewiele, aby działały na wirtualnym płótnie z szeregiem reguł ewolucji odpowiadających klasycznemu podejściu ewolucyjnemu zaproponowanemu po raz pierwszy przez Johna Hollanda. Agenty będą zmieniać obraz podczas działania pętli ewolucyjnej. Sztuka ewolucyjna zostanie utworzona za pomocą kolejnych iteracji ewolucji osobnika/agenta. Większość metod opartych na pikselach to w pełni automatyczne metody ewolucyjne, które nie wymagają ręcznego dostrajania ani wstępnie wyselekcjonowanych danych. Kluczowym elementem w tego rodzaju podejściach jest kwestia przystosowania osobników do określonego zadania, co wyraża się pewnymi parametrami tego algorytmu. Równie ważną jest miara przystosowania, czy oceny działania w pętli tego algorytmu iterowanego, zwanego również pętlą ewolucyjną, podczas której dochodzi proces uczenia się poszczególnych osobników, czy agentów.
